MAAR WE KUNNEN TOCH WEL VRIENDEN BLIJVEN?

Daar zit ze, hoofdschuddend en afkeurend te vertellen over de gebeurtenissen van de afgelopen week.
Ze vertelt hoe dom ze is geweest, dat ze beter had moeten weten en dat het haar nu niet meer zal gebeuren.
Ze kijkt me aan.

“Lisan, het is hopeloos denk ik.”

Een jonge vrouw die struggelt met haar grenzen. Elke keer weer neemt ze zich voor dat ze haar grenzen bewaakt. Dat ze goed voor zichzelf zorgt. Dat ze nu echt duidelijk gaat zijn. Dat ze hem niet deblokkeert op haar socials, dat ze niet ingaat op zijn pogingen haar te verleiden als ze elkaar treffen op een feestje… Ze gaat het nu echt afsluiten, dit gaat stoppen, maar ze wil wel als vrienden uit elkaar. Dat is haar sterke kant en tegelijkertijd haar grootste valkuil: het willen bewaren van de harmonie.

We gaan een oefening doen. Haar opdracht; het bewaren van de harmonie én haar grenzen aangegeven. Ze komt al snel in conflict met zichzelf. De grens die ze voor zichzelf had bepaald vervaagt meteen. Ik ga nog een stap verder. Het begint te wringen en er ontstaat bij haar irritatie. Ze zucht diep, glimlacht weer en blijft aardig. Ik drijf het op het de spits. Totdat ze helemaal klem staat, geen kant meer op kan, er geen grens meer is. “Fuck. Dit is wat ik doe” zegt ze. “Ik bepaal mijn grens, ik voel boosheid als iemand erover heen gaat en ik doe niks want ik wil dat de ander mij aardig vindt”. Het begint bij het inzicht, in het patroon, in het gedrag, in het mechanisme. Daarna is het veel oefenen. Oefenen om het anders te gaan doen. Zodat zij niet meer klem komt te zitten maar leert haar grenzen te bepalen en er uiting aan te geven.

We doen de oefening nog een keer, nog een keer en nog een keer. Ze voelt zich steeds krachtiger, ze gaat steeds meer rechtop staan en gebruikt haar energie om de grens te trekken. We gaan weer zitten. Ze kijkt me met genoegdoening aan.

Een week later zie ik haar weer. Het is haar gelukt om afscheid te nemen van hem.
Wij blijven de komende tijd oefenen, want het ‘altijd aardig blijven’ is een diep ingeslepen patroon.

Met liefs,
Lisanne