HET GAT IN HAAR HART

Deel 3 in deze reeks blogs over het proces van een jonge vrouw die zich heeft losgemaakt uit een ongezonde relatie. In het eerste deel beschreef ik hoe zij zich had losgemaakt en hoe haar proces van het hervinden van zichzelf begon. In de tweede blog las je over hoe ze naar hem terug ging, het blijvende verlangen naar een beetje van zijn liefde. In dit deel lees je over het gat in haar hart waar ze zo enorm mee worstelt.

Haar leven is nu stabieler. Het lukt haar om naar haar werk te gaan, school te volgen en te sporten. Ze herkent haar behoeftes, voelt steeds beter aan wat goed is voor haar en het lukt haar steeds vaker om daar naar te handelen en dit vorm te geven in haar leven. Natuurlijk zijn er ook nog vele momenten dat ze zich alleen voelt, hunkert naar liefde en verlangt naar het gevoel en de bevestiging dat er iemand van haar houdt om wie ze is.

Voor de duidelijkheid: dit is een jonge vrouw met een lieve familie, leuke vrienden en gezellige collega’s. Er wórdt van haar gehouden. De beschadiging en wonden die ze heeft opgelopen in haar ongezonde liefdesrelatie vragen tijd om te helen. Alleen het wéten dat mensen om haar geven is niet genoeg. Het keer op keer voelen en zich laten omarmen door de juiste mensen is belangrijk. Dit is onwennig voor haar, ze zal het tegenovergestelde zoeken. De afwijzing is haar veiligheid geworden, dat kent ze goed. Een ongezond, maar toch veilig patroon waarvan ze de uitkomst kent. Dit patroon doorbreken vraagt van haar dat ze een weg kiest waarvan ze de uitkomst niet zo goed kent.

De eenzaamheid en de hunkering naar liefde komen naar boven als ze alleen is, als ze met vrienden is, als ze op school zit.. op de meest onverwachte momenten. Op die momenten moet ze keuzes maken. Wanneer ze alcohol drinkt of geconfronteerd wordt met het zo-grote gemis in haar hart heeft ze het lastig. Elke keer weer staat ze op een kruispunt. Ga ik links en kies ik met een onderbuik gevoel voor tijdelijke liefde die zeker gevoelens van schaamte en schuld met zich mee brengt? Of ga ik rechts en deal ik met dit shit gevoel. En zoek ik iemand op die mij kan knuffelen, reik ik uit naar iemand die even naar me kan luisteren?

Meestal geldt voor deze jonge vrouw: hoe minder ik van haar hoor, hoe slechter het met haar gaat.
Zo ook afgelopen week. Ze rolde van de ene destructieve situatie in de andere.

“Lisan, het ergste van de afgelopen week is, dat ik me er zo bewúst van was. Eerst overkwam het mij, nu merk ik wat doe, en toch doe ik het.”

En dan komen de gevoelens van schuld en schaamte, ze overspoelen haar. Beginnend in haar onderbuik, steeds meer aan haar vretend. En hoe sterker ze haar werkelijke gevoelens voelt, hoe harder zij haar best doet om het niet te voelen. Dus ze verdooft zichzelf, ze doet er alles aan om niet te voelen en om te vergeten. En toch dat beetje liefde ergens te halen. Dit maakt haar zo kwetsbaar. Kwetsbaar voor misbruik. Een vicieuze cirkel.

Tijdens deze sessie is er ruimte voor verdriet, schaamte en schuld. Voor troost én een dosis gezonde liefde.