KRACHTIGE KWETSBAARHEID

Meiden met Missie, altijd schrijf ik erover. Zo ook deze keer. Ik typ en wis, ik typ en wis, ik typ en wis.
Deze keer is het lastig de woorden te vinden. Het was een driedaagse met dualiteiten. Er was stilte en ongekende gezelligheid. Er was eenzaamheid en samenhorigheid. Er waren diepe dalen en hoogtepunten. Er klonk luidkeels gelach en pijnlijke verstilling. Wij, als begeleiders, mochten getuigen zijn van bijzondere processen, worstelingen en bevrijdingen.

Woensdag. We komen we aan in Peasens. Voor het eerst op deze locatie. Een mooie plek met weids uitzicht over de landerijen en het Friese wad. Het moment dat de eerste meiden aankomen, hun spulletjes neerzetten en kennis maken met elkaar is het altijd wat onwennig.

Als we beginnen is er meteen enorme bereidheid. Deze meiden komen ergens voor en zijn voornemens om het onderste uit de kan te halen deze dagen. We beleven een avond waarbij zij inzicht krijgen in hun gedragspatronen, maskers herkend worden én er een begin wordt gemaakt met het naar buiten laten komen van hun binnenwereld. We sluiten de avond af met (super fanatiek) spelletjes en muziek.

Donderdagochtend wordt duidelijk dat het ontbijt niet de meest favoriete maaltijd is, en zeker niet op het tijdstip dat wij bedacht hebben ;). We waaien uit op het wad, er is tijd voor social talk en we rollen van de dijk.

Daarna beginnen we een bewegingsmeditatie. Tijdens het moment van verstilling worden interne processen voelbaar. Hier beginnen de worstelingen met de schaamte, de schuld. Wie ben ik en wie word ik verwacht te zijn? De uitnodiging die ze vandaag keer op keer in een andere vorm of ervaringen krijgen is: Breng naar buiten wie jij bent, wie jij wil zijn, met alles gevoelens en emoties die er in jou leven. En ga mét die kwetsbaarheid de verbinding aan met de ander.’

De avond staat in het teken van bevrijding. Bevrijding van schaamte, boosheid, pijn en verdriet. En niet omdat wij als begeleiders dat zo hadden gepland. Het diende zich aan. Dus schakelen in het moment en de meiden een ervaring geven als antwoord op hun hulpvraag. Sommige dingen doen we in de groep, sommige individueel. Met respect en bewondering voor elkaar sluiten we de avond af.

Vrijdag, ontbijten lukt nog minder dan de vorige dag. Iedereen zit vol. Vol met ervaringen. We besluiten nog een keer de dag te beginnen met een loopje naar het wad. Het is super mooi weer. We kunnen die dag veel buiten doen. Het wordt langzaam lichter op de schouders van deze jonge vrouwen. Er komt plezier en ontspanning terug voor de pijn en verdriet. We besteden aandacht aan hun eigen (veer)kracht, grenzen en toekomstperspectief. Voor de één een opluchting, voor de ander intens verdrietig. Ook op de derde dag zijn er intense persoonlijke processen gaande. Er is steun, aanmoediging en troost vanuit de jonge vrouwen voor elkaar.

Deze dag sluiten we diep ontroerd en met voelbare liefde af. Daar gaan ze, één voor één rijden ze de landerijen in. Ik zwaai deze vrouwen stil, trots glimlachend en met diep respect uit.

Lisanne